środa, 12 października 2016

"Jesieniowo"

Ostatnio jakoś doświadczam nadmiaru złych zdarzeń przypadających na jednostkę ludzką. I to był głównie powód mojej ciszy. Po prostu mi się przejadło i musiałam pozbierać się i własny tyłek. Zgodnie z zasadą, że jak się polepszy, to się popieprzy, albo i wręcz „popierd…”, niestety. Rozbite auto, brak AC, wysokie rachunki, 2 tygodnie z komunikacją miejską (niech żyje wracanie autobusem w korkach, z zakupami, parasolem, w deszczu i w najgorszej wersji jesieni, jaka może być w piździerniku), choroba, wyjazdy… ech. Już się wynarzekałam wystarczająco, więc więcej nie będę. Jeśli chciałabym zobrazować depresję, to wystarczy wyjrzeć za okno i zrobić zdjęcie. Albo nakręcić krótki filmik, nawet niemy. Byłoby chyba idealnie, jeśli chodzi o oddanie charakteru oraz mojego stanu ducha we wrześniu i początkiem piździernika. Tak, piździernika. Nie pomyliłam się. Jestem jednostką, która powinna chyba zapadać w sen zimowy, aby nie pogaraszać humoru otoczeniu. Ładna jesień z września ustąpiła miejsca czemuś buremu, szaremu i mokremu. I do tego wieje L Bleeeeee.

Ja chcę wioooooosnę!!!!!!!!!!!!!


Ostatnio obserwowałam nieco dokładniej moje dzieci. I powiem Wam – dziwnie się patrzy w lustro… Oboje mają moje usposobienie, sposób bycia, zachowania i charakter. Syn, jest nieco przerysowaną wersją mnie – bardziej ruchliwy, gadatliwy, wszystkiego musi dotknąć, spróbować, ruszyć, trącić… Lekkie adhd, stwierdzone kiedyś w poradni się potwierdza. Córka – wersja chwilami poukładana, rozolutna, ale równie postrzelona i ruchoma, jak mama. Sto pomysłów na minutę i najpierw robi, potem myśli. Albo czasami i wcale. Patrzę jak na siebie sprzed lat. I nie wiem, co mam myśleć… z jednej strony – rośnie we mnie poczucie wyrozumiałości dla nich. Z drugiej – wiem, że jak nie sprowadzę na ziemię, to się w życiu nie ogarną i będą same kłopoty. Patrzę na siebie i wspominam J Fajnie było być dzieciem. Fajnie byłoby móc znowu być dzieckiem. Przynajmniej na parę dni…

7 komentarzy:

  1. Chyba pierwszy raz w moim dorosłym życiu nie mam jesiennej depresji. Zapier... jest taki, że nie ma czasu załadować. Chcę się wyspać, poczytać, ugotować coś dobrego... kiedyś mi się uda. A co do Dziecka jako obrazu? Młoda zrobiła to, czego ja nigdy nie zrobiłam. Powiedziała stop. Geny Tatusia na coś się przydały ;D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mnie trochę przytłoczył nadmiar spraw kłopotliwych. Poza tym jesieni nie lubiłam nigdy :P

      Usuń
  2. Nadmiar złych zdarzeń na jednostkę ludzką... Jak ja Cię dobrze rozumiem... Ja tegoroczny limit w tej mierze wyczerpałem już w sierpniu, zdecydowanie... Zaś co do bycia dzieciem, zgadzam się absolutnie! :) Wiele bym dał, żeby przeżyć w latach 90-tych znowu choćby tydzień...

    Trzymaj się jakoś... Każda zła żmija w końcu przemija...

    A dzieci nie sprowadzaj na tę ziemię zbyt mocno... Życie ich jeszcze dosyć posprowadza...

    Ściskam mocno! :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Według mnie aktualnie najbardziej ważna w motoryzacji jest ekonomiczność danego pojazdu. Producenci prześcigają się w nowinkach technologicznych często zapominająć o redukcji spalania auta, a potem celowo fałszują wyniki spalania. Przykładem dość głośnym był w ostatnich latach Volkswagen. Pozdrawiam serdecznie :-)

    OdpowiedzUsuń
  4. Ehhh, teraz piękne, ciepłe lato, a zaraz znów jesień...Pakuję owoce i warzywa z ogródka do słoików, starając się zamknąć w nich smak lata. Może pocieszy trochę w jesiennie, chłodne wieczory...

    OdpowiedzUsuń
  5. U nas dopiero zaczęły się prace ogrodowe. Dokupiliśmy kilka drzew iglastych i faktycznie wyglądają świetnie. Jednak ładny ogród to podstawa

    OdpowiedzUsuń
  6. zawsze gdy jest taka pogoda to chętnie wychodzę na rower. Ostatnio niestety nabawiłam się kontuzji, dlatego stwierdziłam, że zapiszę się w najbliższych dniach na dobrą fizjoterapię

    OdpowiedzUsuń