czasami...

Czasami sobie myślę, że coś w życiu przeoczyłam, że coś mi umknęło... że coś zrobiłam nie tak... Nie, żeby źle, ale że mogłam zrobić/ wybrać inaczej, a wtedy moje życie mogłoby wyglądać.. no właśnie nie wiem jak... lepiej?
Patrzę na swoje rodzeństwo, które miało odwagę i możliwość postawić na swoim. Jedno i drugie wyjechał za granicę. Siostrze wiedzie się świetnie, patrząc i porównując do naszych realiów. Czy jej zazdroszczę? Pewnie trochę tak. Kibicuję? Oczywiście! I cieszę się niezmiernie, że się sroce udało tak dobrze stanąć na nogi i tak się urządzić. Pewnie, łatwo nie ma, bo rodzina i wszelkie wsparcie, typu opieka nad dziećmi, jest daleko. Ale łatwiej jej podejmować decyzje o zakupie auta, czy wyborze miejsca na wakacje, niż mnie samej. Za moich czasów, jakkolwiek to brzmi, dziewczyna z porządnego domu powinna iść do liceum, a potem na studia. Do technikum, czy do zawodówki trafiali "nieudacznicy", tacy, co sobie ledwo z nauką radzili. Należało iść do LO, a potem na studia. Bo tak powinno być. Tak mi wpajano. Tak mi tłumaczono. Na moje sugestie, że chciałabym może zostać nauczycielką - pukano mi w czoło, po co mi to, idź na studia, i będziesz miała mgr, i będziesz pracowała, i dobrze zarabiała. Bo bez mgr guzik osiągniesz. Normalnie materiał na całkiem dobry kabaret. Szkoda, że to się jakby nie sprawdziło....
Mgr mam i co? I nico! Każdy "nieudacznik" z technikum, czy z zawodówki jest obecnie lepiej ode mnie "ustawiony" w życiu. Wiem, że pieniądze szczęście nie dają, jednak niesamowicie ułatwiają jego osiągnięcie i są całkiem niezłym środkiem służącym do spełniania marzeń. Nie da się tego ukryć, i raczej nie da się tego zmienić. Jakie wyciągnęłam wnioski? Że moje życiowe wybory, te które właśnie zaważyły na moim obecnym życiu, nie były jednak do końca świadome i dojrzałe. Dojrzałe stały się wtedy, kiedy było już troszkę za późno. Nie miałam do końca świadomości, że właśnie kształtuję swoją przyszłość, swoje życie. Może gdyby to do mnie bardziej dotarło, bardziej naciskałabym na swoje.... Może jakbym pokombinowała, jakbym się uparła, to może jednak wybrałabym inny kierunek studiów? Może studiowałabym w innym mieście, z szerszymi perspektywami? Może właśnie zabrakło tego rzucenia na głęboką wodę? Byłam chroniona, było mi wygodnie, więc czemu miałabym to zmieniać? Wiem, że jeśli moja córka powie, że chce iść do technikum, że chce mieć szybko w ręce zawód, a potem będzie ewentualnie uzupełniać edukację, to jeszcze jej pobłogosławię! Na szczęście mentalność się zmienia i nikt już nie powie, że do szkoły technicznej idą nieuki, a w zawodówce są tylko lenie i tzw. "niezdolni". Na szczęście. Ja już pewnie nie mam możliwości zbyt dużo zmienić, na pewno nie o 180 stopni. Ale staram się robić wszystko, żeby mi było lepiej. I żeby moje dzieci mogły spełniać swoje marzenia.