niekończąca się opowieść

Bohaterem głównym jest katar mojego dziecka. Właśnie siedzę obok i słucham jak przez sen "wciąga", co mu w gardle jeszcze zalega. Niby poprawa jest, już nie budzi rano kaszlem sąsiadów, ale jeszcze się tego smarka pozbyć nie może. Co prawda już go nie rozprowadza po całej twarzy i obu rękawach, jest go mniej, ale jeszcze jest. Nie wiem, skąd on ma taki nawyk - jak mu leci z nosa, to choćbym była mistrzem olimpijskim w sprincie, to nie zdążę do niego z chusteczką. On to momentalnie rozprowadzi rękawem po twarzy. Wygląda potem, jak to mawiano, jak trzynaste dziecko dozorcy.

Starsza chodzi do szkoły, daje sobie radę. Dzisiaj zahaczyłam rano nauczycielkę i pytam, jak jej idzie, czy daje radę, czy nie ma problemów ze skupieniem się i swojej uwagi na jednej czynności. Pani mówi, że jest super. Że nie ustępuje dzieciom ani na krok. Cieszę się, bo jednak puściłam ją jako 6,5-latkę, bardzo rezolutną, ale jednak nadal rocznik niżej. Miałam obawy, widzę, że póki co niepotrzebnie.

Od wczoraj urzędujemy sami i mam dzisiaj zagwozdkę, co zrobić popołudniu. Powinnam iść do lekarza na kontrolę, ale z tą dwójeczką wycieczka na drugi koniec miasta może się nie udać. Poza tym pada i jest paskudnie. Aaa, o mały włos nie przygarnęłam dzisiaj kota. A raczej kociaka. Niestety nie dał się złapać. Miał myślę ze 3 miesiące, był cały czarny i strasznie wystraszony. Płakał żałośnie. Nie miałam niestety czym go skusić. Normalnie wzięłabym go na parę dni, żeby podkarmić, ale się nie udało. Mąż mi jednak przez telefon postukał w czoło, przypominając o alergii na te zwierzaki. Ale pal licho uczulenie - mały płaczący kiciuś się zapodział i potrzebował ciepła i jedzenia. Może jak pójdę po starszą do szkoły, to go jeszcze zobaczę. Co można dać małemu kotu do jedzenia?