ja wam pokażę!

W czasach młodości była ze mnie strasznie rogata dusza. Odchyły od normy miewałam spore, jednak jak na nastolatkę - akceptowalne i nie jakieś aj-waj. Potrafiłam na ten przykład popstrykać się z chłopakiem i odwrócić się na pięcie i iść. Do domu. Licząc, że się tenże chłopak zorientuje, że liczę, iż uda się za mną. Niestety - nie był zbyt kumaty, nie udał się. A ja? A ja szłam. W sam środek nocy szłam do domu na piechotę. Bo co, że ja nie dam rady? Phi, ja wam pokażę, że dam. Honor (hehe) i ambicja (niezbyt chyba zdrowa) nie pozwalały mi znaleźć innego, bardziej rozsądnego rozwiązania. Więc szłam. Grubo ponad godzinę, bo blisko nie miałam. Teraz z tej rogacizny zostało nieco mniej, ale tylko nieco. Jeszcze nie raz zdarza mi się tak zapętlić, że mam problem, żeby się z tego wyplątać. Znowu ta dziwna ambicja, którą nazwałabym raczej oślim uporem, nie pozwala mi się honorowo wycofać. Nie, ja będę brnęła w zaparte i udowodnię, że to ja mam rację. A przynajmniej spróbuję. Ech. Na całe szczęście robię to coraz rzadziej. Jednak w taką pogodę jak dzisiaj mam wrażenie, że się duszę. Moja kocia natura daje o sobie znać i czuję się jak ten tygrys w klatce. Jakby mi ktoś założył łańcuch i przybił go do ściany. Nie lubię moknąć, nie lubię, jak mi wiatr w oczy deszczem zasuwa. Jednak jak mnie dopadnie taki nerw, jak dzisiaj, to po prostu muszę wyjść, bo inaczej mnie wyślą do pomieszczeń, które nie mają klamek od wewnątrz, a ściany są obłożone materacami :P Wyszłam, żeby się dalej nie psztrykać, żeby nie strzelać focha na prawo i lewo i nie udowaniać na siłę, że to JA mam rację, a nie ON. Bo tak. Pomogło. Muszę czuć, że mam możliwość wyjść, zmienić otoczenie. Nie umiem usiedzieć w miejscu, nie umiem, nie znoszę czuć się przytłoczona i zmuszona do czegoś. Dostaję korby i robię diablo uszczypliwa i nieznośna :) Bo tak! Zobaczycie, ja wam jeszcze pokażę!