Ze mnie jest kawał cholery. Nie da się ukryć. Charakteru to mi nie brakuje, rogata dusza jestem. Jak się spieszę, to się stresuję i irytuję, gdy mi ktoś przeszkadza, staje na drodze. Potrzebuję w takich sytuacjach odrobiny ciszy, wtedy wszystko działa jak w szwajcarskim zegarku. Nie lubię tylko jak mnie ktoś z rytmu wybija. Bo wtedy rytm mi się miesza i pojawia się irytacja. Bo w całym tym swoim chaosie to ja jestem dość poukładana. Taki uporządkowany nieład. I jak coś robię, to robię. Proszę mi się nie kazać czesać warkoczyków, gdy mam łeb w wannie i wycieram włosy, albo nie wołać "kupa!!!" w połowie kreski na oku. Bo wtedy wzdycham i mogę warknąć "zaraz". A jeśli sytuacja ma miejsce o 6.00 - to tym bardziej. Mój małżonek jednak oczekuje, że o tej porze będę słodka jak miód, jak do rany przyłóż, oaza spokoju. A se przyłóż - tylko uważaj, żebyś się gangreny nie nabawił :P Nie umiem - po prostu nie umiem. Jak się sprężam i mam listę spraw do zrobienia rano, to je robię, a nie zastanawiam się nad życiem i nie przysiadam na kanapie w celu popatrzenia jak się ubiera dziecko (no, ubieraj się kochanie, bo się nam spieszy), zamiast na ten przykład iść w drugim pokoju pościelić łóżko. Słodka żona zajmie się wszystkim. Zaraz po tym jak sobie strzeli poranną końską dawkę prozacu, a w pracy golnie pół kilo persenu forte. Normalnie będę uśmiechnięta i szczęśliwa żejapierdu... Jest taka zasada - jak kogoś swędzi, to nie mówi się mu "nie drap", bo swędzi jeszcze bardziej. To samo się odnosi do choleryków - "nie denerwuj się tak" odnosi zgoła odwrotny skutek. Najlepiej jest zignorować.

Uzupełnienie po wieczornym bieganiu.
Powinnam biegać codziennie. Bieganie dobrze robi wszystkim dokoła, ze mną samą na czele :) Tylko jakoś muszę wzmocnić kolana... bo na starość nogi mi odpadną.