krótka historia sportu w wykonaniu tygrysa

W podstawówce i w liceum sama dla siebie ćwiczyłam elementy gimnastyki. Byłam zawsze bardzo rozciągnięta. W liceum doszedł jeszcze aerobik, codziennie po 10-15 minut, był program w telewizji, nawet go ostatnio znalazłam z ciekawości na youtube. Miałam pewne ograniczenia i prawie 2-letni okres zwolnienia lekarskiego z w-f'u, z powodu szybko (galopującą?) postępującej wady wzroku. Nie wykonywałam wielu ćwiczeń, tylko te "lekkie". I jakoś to szło. Na studiach iść przestało. Znaczy zwolnienie nadal mnie obejmowało, ale ponieważ e bezruchu pozostawać nie lubię, przeszłam na basen. Wyćwiczyłam pięknie żabkę, wyszlifowałam kraula, nadpsułam kolano przy tym, ale ogólnie było pięknie i ładnie, mają bardzo fajną instruktorkę. Studia się skończyły i zaczął się siedzący tryb pracy... 2 kilo plus. Czas się jakoś dziwnie ograniczył, jakoś się człowiek ruszał mniej..... Potem ciąża, to już w ogóle, zmiana pracy, dziecko, praca, drugie dziecko. Ruch ograniczał się da nart zimą (ze 3-4 razy w sezonie) i tenisa latem. Mało, stanowczo za mało, stwierdziłam zeszłego lata dysząc na podejściu na Kozi Wierch. Co tam Kozi! Sapałam podchodząc pod wodospad nawet już. Uznałam - dość! Przecież ja się w takiej kondycji w góry nie nadaję. Zaczęłam biegać. Nawet, nawet mi to szło, czułam się świetnie, ale astma nieco w lipcu zaczęła zawadzać... Przesiadłam się na rower, ale i on ma pewne ograniczenia. Np. deszcz. I zimno. Pojadę raz czy dwa razy do pracy i zatoki zawiane. Poczytałam potem o ekscesach niejakiej Frytki z trenerem i pozazdrościłam, uznając, ze to jest chyba to! W sali, pod dachem i w ciepełku. Nic dodać, nic ująć, postudiowałam oferty i wybrałam jedną dla siebie. Wybór trudny nie był, gdyż to była jedyna siłownia, która nie wymagała ode mnie przystąpienia do klubu, podpisania umowy na ileśtam miesięcy i opłaty administracyjnej w wysokości 100 zł (!) I jeszcze mają zajęcia na te moje problemowe partie. Git! po prostu. To sie kurna wczoraj zebrałam i wybrałam. Pani z przemiłym uśmiechem, zafundowała nam cholernie niewinnie wyglądające ćwiczenia. Bo co to jest takie tam pomachanie sobie nóżką.... Cholernie niewinne ćwiczenia (CNC) spowodowały, że się normalnie spociłam. Ale tak prawdziwie. Strużka płynęła mi po skroniach, a w nodze prawej skurcz był tuż-tuż. Nie wiem czemu tam, bo lewa radę dawała, prawa mniej, musiałam odpuszczać. I tak bite 60 minut. Było zarąbiście! I to nic, że czułam się wczoraj, jakby mi ktoś wyrywał z korzeniami górne partie brzucha, czy kolejno jeden i drugi pośladek. To nic, że dzisiaj mnie one bolą. Nieważne. W poniedziałek idę znowu!!! :D