domek z kart

Post z gatunku "ale o co chodzi?" - lojalnie uprzedzam.

Codziennie buduję swój mały świat, swoje miejsce na ziemi, swój mały dom. Dokładam codziennie jakieś cegiełki, podwyższam mury, domek rośnie. Przychodzą jednak chwile, gdy zły wilk dmuchnie, chuchnie i psuje, to co naskładałam. I muszę cofnąć się z robotą. I zaczynać od nowa, dokładać nowe cegiełki. Póki co starcza mi cierpliwości i wytrwałości. Nie mogę porzucić budowy tak w połowie. Nie umiem. Nie mogę sobie poza tym na to pozwolić. Tupię nogami, złoszczę się, a potem trzeba zakasać rękawy i brać się do roboty. Zastanawiam się czasami, na ile jeszcze mi tej cierpliwości starczy... Nie wiem, na razie bazuję na tym, co mam. I składam, cegiełka po cegiełce, powoli do góry. Robota z terminem wykonania do końca życia. Czy kiedyś mój domek dorobi się dachu? Będzie się nadawał do zamieszkania? Nie wiem. Ale wierzę, że tak będzie. I tylko to mnie trzyma, i tylko dzięki tej nadziei nadal układam te cholerne cegły.