takie tam codzienne

Zacznę od tego, że dzisiaj...PADA!!!!! Nie pamiętam, kiedy mnie cieszył dzień deszczowy :) Dzisiaj pada i jest chłodniej. Nieco chłodniej było już od wtorku, ale dzisiaj różnica jest na prawdę odczuwalna. Jakieś 15 stopni mniej :) No ale na tym się wesołe rzeczy chwilowo kończą. Młody wystawia nas ostatnio na próbę. Kto silniejszy i wytrwalszy. Wszedł w jakiś dziwny okres buntu, nie wiem czy to bunt dwulatka, trzylatka, półlatka, diabli wiedzą, ale jest gamoń silny jak cholera. I wytrwały w swoim zaparciu, uporze, udawanym płaczu, jęku i pokrzykiwaniu. Normalnie nie do zdarcia. Stal hartowana to przy nim pikuś. Jak się kiedyś obraził na tatę, że mu czegoś zabronił (drobne 5-10 razy) i postawił na moment w kącie (po tym jak ze złości po tym zabronieniu wywalił zabawkę za balkon), to się tak zaparł, że przez 2 godziny do niego nie podszedł, żeby się przytulić czy przeprosić. Nie ma mowy. Jego się nie złamie. Teraz komisyjnie pozbyliśmy się smoczka. Sam wyrzucił, sam się ucieszył, dostał w nagrodę lody (takie mini przyjęcie), wszyscy go chwaliliśmy pod niebo, że jest duży i takie tam. Odpokutowaliśmy to w nocy. Między 3 a 4 nad ranem. A z nami chyba pół bloku. I tak dwie noce z rzędu. Gość się po prostu zwyczajnie rozdarł, rozkrzyczał, niczym dzieciak z filmów o wstrętnych złośliwych bachorkach-potworkach. I nic nie pomagało. Znaczy drugiej nocy pomogło moje śpiewanie kołysanek. Język mi się plątał koncertowo, bo kto to widziało tak nieludzkiej porze nucić aaa, kotki dwa. Przez pół godziny. Jednakowoż trafił swój na swego i my też się nie poddaliśmy :P I smoczek nie wrócił do nas. A ja się za to mogę pochwalić malowniczymi workami pod oczami. Taki element dekoracyjny. Młoda dla odmiany wchodzi w fazę dyskutowania. Wydaję jej jakieś polecenie, a ona albo je ignoruje, albo słyszę "zaaaraaaz, teraz sobie robię coś tam mało istotnego na ten moment", albo wdaje się ze mną w dyskusję. Dzisiaj żyłka mi pękła. Nakrzyczałam na nią z samego rana, efekt był taki, że ja się popłakałam z bezsilności i złości (w tym na samą siebie za utratę cierpliwości i panowania), ona się popłakała, że mama nakrzyczała, a co będzie później - nie wiem. Po prostu mam serdecznie dość jej nie słuchania się. Niestety jest to skutek uboczny długiego przebywania z babcią, która jest na każde jej skinienie, na każdą prośbę i spełnia jej zachcianki (w miarę względnie zdrowego rozsądku). Teraz wraca do pionu i codzienności. I chyba przeżywa szok. A niestety nie mogę jej odpuścić na całej linii, bo za pasem szkoła, w której zginie, jeśli troszkę się nie zmieni, nie zdyscyplinuje. O i tak, wylałam swój żal i zmęczenie na wirtualny papier. Kaca mam po tym poranku.